Laatst reden Annemieke en ik een van de nieuwe routes op Zwift in Frankrijk. Een super leuke route met hier en daar wat glooiende klimmetjes. Terwijl zij al aan de koffie met appeltaart zat, moest ik de laatste kilometers nog naar boven stoempen in mijn eentje. Door een netwerk-issue reed ik de hele route alleen.
We trainen meestal met Discord aan, een app om met elkaar te bellen zeg maar. Tijdens deze rit hadden we het over epic plannen gehad en hoe ervoor te trainen. Over het afzien en waarom we het dan toch doen en leuk vinden.
Annemieke vroeg me of ik nog ambities had, om een bepaald niveau te behalen. Ik moest bekennen geen exact getal in mijn hoofd te hebben. Geen specifieke FTP of Conditiegetal. Toch heb ik wel drive om mezelf te beteren, binnen de kaders van mijn drukke leven. Fietsen is leuk, maar als iedereen er thuis chagrijnig van wordt omdat ik ga trainen… dan moet ik oppassen.
Hoe het begon
Mijn fietscarriere begon veel later dan die van Annemieke. Terwijl zij als 7 of 8 jarige al rondjes van 100 km fietste, pakte ik pas rond mijn 22e een sportieve fiets op. Dat kwam trouwens door mijn ouders, die op dat moment stopten met roken en gingen fietsen om gezonder te leven. Ik vond het wel gezellig om mee te fietsen.
Na verloop van tijd werden mijn vader en ik lid van een vereniging en deden elke week mee aan crosstraining. Wat het dichtstbij mountainbiken kwam. Eenmaal in het verenigingsleven gaat het snel. Een lokale winkel geeft je een wielershirt en binnen no-time sta je aan de start van je eerste xc wedstrijd en later zelfs downhill wedstrijd.
Geen natuurtalent
Ik moest het altijd hebben van mijn plezier in het fietsen, want ik ben geen natuur-talent. Maar toch heb ik wel een fiets-talent. Mijn natuurlijke aanleg voor stuurtechniek en fietsbeheersing mag je gerust een talent noemen.
Dat had echter wel een heel groot nadeel. Omdat mijn aanleg voor het sturen aardig compenseerde voor mijn gebrek aan conditie of snelheid, trainde ik niet. Ik fietste wel, maar ik trainde niet. In de fun-klasse reed ik vooraan, maar met de elite worstelde ik achteraan. Chagrijnig door mijn gebrek aan conditie waardoor de lol snel verdween.
Het duurde nog enkele jaren voor ik inzag dat je je zwakke punten kunt trainen en verbeteren in plaats van alleen maar compenseren. Ik ging gericht trainen en nam een andere mindset ten opzichte van trainen en afzien. Ik leerde ervan te houden en mijn hoofd te legen.
Wat overbleef was de symfonie van het stalen ros*
Het geluid en gevoel van een band op een ondergrond. Of de subtiele zoem van een fiets met carbon wielen op asfalt. Het geknisper van een ketting, bijna niet hoorbaar.
Het ritme van de vering, terwijl je navigeert naar de ideale lijn en je lichaam in perfecte harmonie meebeweegt. Hoe de noppen van een mountainbike-band plooien over de ondergrond.
Het gesuis van de wind. De regendruppels op je jas. Zelfs het ritme van je hartslag en het gevoel van je benen. Voelen ze zwaar of licht? Mopperen ze of moedigen ze je aan: tandje erbij!
Alles is in sync.
Je mag het flow noemen, maar voor mij is het een symfonie van alle aspecten.
Ik was nooit geschikt om te winnen, omdat ik niet alles opzij kon en wilde zetten en “all-in” te gaan. Ook omdat ik de symfonie belangrijker vond. Ik kan in extase van mijn fiets afstappen na een segment, omdat het gevoel klopte. Ik ben een paar keer heel gelukkig 4e geworden na een prachtige rit. Mijn leven werd overigens een stuk makkelijker toen ik stopte met wedstrijd rijden, ik ben namelijk wel competitief. Elke keer op het startgrid had ik moeite in de juiste state of mind te komen, omdat het aspect competitie voor mij niet past in de symfonie. “Competitie” wil namelijk het tempo forceren. Symfonie moet echter zelf het tempo bepalen.
En soms rij je desondanks tóch nog een PR of een QOM.
Ik heb “competitie” de rol van analyst gegeven. Die mag achteraf de cijfers bekijken en op die manier ga ik de concurrentie met mezelf aan. Want ik hou van de cijfers en ik zie ze ook graag verbeteren. Het geluk echter, zit hem in de symfonie.
Wanneer mijn kop stil is en ik van “dit is te eng, ik ga dood” naar “don’t ever stop” weet te bewegen. Of van “ik krijg geen adem, ik ga dood” naar “ik kan oneindig doorgaan”.
Want de realiteit is dat er een voorwaarde is voor symfonie van het stalen ros: een getrainde componist. Een ongetrainde componist is te druk met zichzelf om het ontstaan van de symfonie te horen. En een symfonie is meer dan een aardig wijsje, het is een complexe samenstelling. Het vergt inzicht en ervaring. Een basisconditie is niet voldoende, je moet het werk doen. Alleen een getrainde componist is in staat de inspiratie van het ontstaan van de symfonie te begrijpen.
Een klein offer, want voor een fietsgekkie bestaat er niets mooiers. Een prachtige symfonie van het stalen ros laten ontstaan… maar het liefst wel met je favoriete mede-fietsgekkie.
(*geldt ook voor een carbon, titanium of aluminium ros)
ps. over de foto. Gemaakt door Sportograf in 2011. Een symfonische moment in een wedstrijd. Alles klopte, zelfs het tempo. Altijd als ik deze foto zie, voel ik het weer. Een van mijn favoriete foto’s (en een van mijn meest geliefde ex-fietsen, de Trek Remedy <3 ).
Mijn symfonische rit was een MTB wedstrijd ergens in NL. Ik weet niet meer precies welk jaar, maar het zal ergens begin jaren negentig zijn geweest.
Meestal gingen er tijdens een wedstrijd allerlei gedachtes door me heen. “Het volgende stuk moet ik wat rustiger rijden, want daarna komt die lange zware klim. Oh, Reza is al voorbij de trappen. Hoe lang nog, 2 rondes, mijn benen voelen zwaar…..”
Maar daar was dan die bijzondere rit. Ik had er zin in, was heel relaxed, geen pijn in mijn buik van de spanning voor de wedstrijd.
Het startschot klonk, ik was goed weg en al vroeg reed ik op kop, Mijn benen trapten de pedalen rond in een snel strak tempo. Het leek vanzelf te gaan, het kostte me geen enkele moeite en ik ging steeds harder. Achter mij zag ik niemand meer en ik verbaasde me erover, waarom kan niemand me volgen?
Ik zat in een flow, een megaflow. Ik vloog over het parcours en mijn benen voelden fantastisch. Deze wedstrijd won ik met overmacht omdat ik in topconditie was. Het gevoel was zo bijzonder dat ik dit nooit meer vergeet. Niet omdat ik won, maar dat je zo hard kan rijden zonder dat het moeite kost, onvergetelijk.
Het is maar goed dat een sporter niet altijd in topconditie kan zijn, dat maakt de momenten dat je het wel bent heel erg mooi, symfonisch bijna.
Love it!