Gravel century in Sauerland

100 kilometer op de gravelbike, dat leek me een mooi “we hebben vakantie”-cadeau aan mezelf. Omdat we op dat moment op vakantie in Sauerland waren, werd dat het toneel van deze uitdaging. Een uitdaging kun je het wel noemen. 100 kilometer gravel komen namelijk met 2100 hoogtemeters blijkbaar.

Nostalgie

Het leek me vanuit een nostalgisch oogpunt “leuk” om de Ettelsberg omhoog te fietsen. Ik ken deze rakker nog uit mijn downhill-tijd. Voor het ontstaan van de Duitse Bikeparks, hadden we alleen toegang tot de ‘Freeride Strecke’ in Willingen. En in het begin wilden we het liefst de langzame ski-lift (we hebben het over 2001 – 2005) overslaan. Die deed er minimaal 45 minuten over én je moest je fiets zelf vasthouden.

Echter, na 1 poging om omhoog te fietsen hadden we het wel gezien. Dan maar afzien in de lift. Op een downhill fiets was deze klim niet te rijden, maar een gravelbike moet het te doen zijn.

De route

In Komoot fabriceerde ik een route waar ik boven de 100km uit zou komen. Daarna zou ik op Strava weer eens een “badge” verdienen. Echter kwam ik bij het puzzelen er al snel achter dat ik veel hoogtemeters bij deze route kado kreeg. Niet alleen de 250 meter die ik nodig had om bovenaan de Ettelsberg te komen.

Zoveel hoogtemeters zou een primeur zijn voor mij. Vooraf maakte ik me er wel zorgen over. Was het wel haalbaar? Was ik fit genoeg? Alles tot zo’n 1500 hoogtemeters was tot noch toe nooit een issue geweest, maar we hebben het nu over offroad. En over enkele steile segmenten. Maar… ik had de hele dag toch?

Vroege start

Op “G-day” (Gravel-day) vertrok ik om half 9. Vers bepakt met volle bidons en mijn picknick-tasje met repen, een blikje cola en een lekker broodje. Als eerste trok ik wijd rondom de Diemelsee, waar ik de eerste beklimmingen tegenkwam. Het leuke van mijn Garmin 830 is dat hij bij een vooraf ingeplande route, de beklimmingen voor je aankondigt. Het minder leuke ervan is dat hij ze ook nummert… 13 beklimmingen stonden me te wachten. Pffff

De eerste korte pauze was bij de stuwdam van de Diemelsee. Een indrukwekkend bouwsel van 42 meter hoog. Altijd leuk als foto-moment. Ik ben inmiddels op 1/5 van de rit, 20 kilometer met 250 hoogtemeters. Nu op weg naar Willingen, waar ik bij de bakkerij een laugenstange scoor (omdat de pretzels op zijn). Mijn beloning voor bovenop de Ettelsberg.

Zwoegen

De Ettelsberg is 838 meter hoog, voor mij een klim van 5 kilometer met 250 hoogtemeters. Ik kan je zeggen… het was pittig. Heet en steil. Desondanks moest ik lachen om mezelf, om eigenwijs niet willen lopen. Ook al was het een keer 25%.

Met een gemiddelde stijging van 8%, kwam ik uiteindelijk met gemiddeld 7,5 km/u boven. De fantasie in mijn hoofd, om lekker een colaatje te scoren bij de berghut en aan het meer mijn broodje op te kanen werd ruw verstoord door de drukte. Het pauze-moment werd uitgesteld na de afdaling. Gelukkig vond ik een mooi bankje, helemaal stil. Uitzicht op de toren bovenop de Ettelsberg, broodje en cola smaakten fantastisch.

Op dat moment was ik bijna op de helft, 44 kilometer en bijna 1000 hoogtemeters. Het hoogste punt had ik gehad, how bad could it be? Hoewel mijn linkervoet een beetje begon te klagen. Na onze bikepacking-trip was ik van mijn SPD-SL afgestapt en mijn normale MTB schoenen gepakt. Niet bepaald uitblinkend in support. Na kilometer 65 werd het ondraagbaar en moest ik alles rond de 15% lopen. Op de pedalen stampen was er niet meer bij.

Het stuk tussen Stryck en Bömighausen had ik al eens de andere kant op gereden, een prachtig gebied. De daarop volgende Col du Schweinsbühl kan ik ook van harte aanbevelen, vanuit beide richtingen een prachtige klim. Inmiddels zat ik op 80 kilometer, nog redelijk fris maar met 1 pijnlijke voet. In Rhena moest ik zowel de Garmin als iPhone aan de powerbank leggen. De voetjes luchten en nog één picknick-moment. Slechts 30 kilometer te gaan met 600 hoogtemeters, ik was er bijna. Toch?!

Klimmen, klimmen, meer klimmen

Van Usseln via Schwalefeld naar Rattlar (wat ik stug Radler ging noemen, ik was er aan toe) was een erg fijne asfaltklim waar ik fris nog wel eens terug wil komen. Daarna volgde een stuk gravel waar ik nog steeds blij van word als ik er aan terugdenk. Ik vond een tweede (of was het derde) leven en samen met de ‘Milans‘ vloog ik langs de velden. Ik genoot.

Achteraf gezien had ik het hierbij moeten laten. Bij Ottlar tóch de weg terug naar Stormbruch nemen, waarschijnlijk had ik de 100 kilometer dan ook gered.

Tijdens het plannen koos ik er echter voor om langs De Grote Dommeltoren te fietsen, om zeker te zijn van het voltooien van de century. Mijn vader zei nog “hmmm zou je dat wel doen?!”

We hebben het hier nu over de klimmen 12 en 13. Die hebben samen een jaar van mijn leven getikt. Waar ik zojuist nog blij en ontspannen tussen de weides op gravel vloog, ploeterde ik hier op een of ander omgeploegd bospad.

Een aantal wijze lessen voor de volgende keer.

  1. Luisteren naar je vader
  2. NOOIT meer naar de Dommeltoren, zeker niet op het eind
  3. Let op met klimmen aan het eind
  4. Let extra goed op het verschil onverhard en onverhard.

Nadat ik de route op het gravel-forum van Mountainbike.nl postte, kreeg ik na een paar dagen deze reactie, zegt genoeg:

6 gedachten over “Gravel century in Sauerland”

  1. Nou Tanja, ook van jouw mam en pap, petje af hoor. Het was een zware tocht maar het genot erna dubbel feest toch. Je bent een kanjer( maar dat was je al) ❤️

    Beantwoorden
  2. Hoihoi,

    ik zie op de KOMOOT site staan dat er nog iets van 66km asfalt in zit. Als ik op KOMOOT echter op de map kijk zie ik allemaal ‘bruine’ wegen maar deze staan geselecteerd als een asfalt. Klopt dat, zit er ongeveer 66km asfalt in de route of heeft KOMOOT het niet helemaal correct?

    Groetjes Paul Nijhof

    Beantwoorden
    • Hi Paul, het was mijn eerste poging tot een route in onbekend gebied, dus er zit inderdaad relatief veel asfalt in. Maar veel van het asfalt is grof asfalt – er zit maar 1,2 km langs echt provinciale wegen (daar rijden auto’s vaak heel hard – dus vermijd ik zoveel mogelijk). Ik wil deze route dit jaar iets verbeteren, mocht je nog tips hebben hoor ik het graag. Groeten, Tanja

      Beantwoorden

Plaats een reactie